حدود هزار سال گذشته کسی تصور نمی کرد که روزی سامورایی ها منقرض شوند؛ چرا که آن ها نقش بسیار مهم و حیاتی در جامعه ژاپن داشتند و به نظر می رسید در کالبد این سرزمین ریشه دوانده اند. با این حال دنیایی که سامورایی ها در آن زندگی می کردند در حال تغییر بود.
پیشرفت تکنولوژی در کنار پایان دادن به انزوا و مداخله نکردن در سیاست جهانی که روش ژاپنی ها بود و بازگشایی راه های تجاری و در نتیجه تبادل دانش و فرهنگ، نشانه شروعی برای پایان عصر فرقه جنگجویی بود که نمی خواست- یا نمی دانست که چرا باید- شیوه اش را تغییر دهد.
در جهانی که در آن قدرت شلیک مسلسل های گاتلینگ و جریان تقریبا مداومی از شلیک گلوله های مرگبار وجود داشت و کشتی ها می توانستند توپ را از فاصله ای امن روی یک شهر شلیک کنند، آیا واقعا وجود سامورایی لازم بود؟
سامورایی های مجموعه قوانین پیچیده ای درباره افتخار، آداب و اخلاق (بوشیدو) داشتند که به آن عمل می کردند. آن ها معتقد بودند سامورایی بودن راه کامل زندگی است و یک سامورایی اصیل پا به دنیا می گذارد و از طریق مهارت های جنگی خود به شهرت می رسد.
سر و کله سامورایی ها از کجا پیدا شد؟ آن ها چطور از میان رفتند؟
در سال 646 میلادی، (25 میلادی) اصلاحات «تایکا» در ژاپن منجر به تحت سلطه درآمدن ژاپن توسط تعداد انگشت شماری از زمین داران بزرگ و ایجاد یک نظام فئودالی شبیه به اروپای قرون وسطی شد. این زمین داران بزرگ نیاز داشتند که زمین هایشان در برابر کسانی که محصولات را می بردند یاد خود زمین ها را تصاحب می کردند، محافظت شود.
طی این ماجرا، وظایف سامورایی ها به عنوان مردان به کارگرفته شده برای محافظت و نگهبانی، کم کم تبدیل به یک قانون نامه شد. بعد از یک توالی امپراتوری های ضعیف، سلسله «هیان» کم کم شروع به از دست دادن کنترل کشور کرد و جنگجویان توانستند از این موقعیت استفاده کرده و وارد فاصله ایجاد شده در قدرت امپراتوری شود.
در سال 1100 میلادی (479)، آن ها قدرت سیاسی- نظامی قابل توجهی را در سراسر سرزمین به دست آورده بودند. این آغاز یک دوره طلایی برای سامورایی ها بود. در طول قرون بعدی تا پایان دوره «اِدو» (1868-1603 میلادی/ 982 تا 1247 شمسی) این طبقه جنگاور در قلب زندگی ژاپنی ها بودند، چرا که قبایل رقیب برای کنترل و تسلط بر کشور با یکدیگر می جنگیدند
در دوره اِدو صلح و ثبات بیشتری حکمفرما بود. به این معنی که نیازی به بسیاری از سامورایی ها برای جنگ نبود و بنابراین آن ها تبدیل به معلم و اعضای دولتی شدند.با وجود کاهش نیاز به سامورایی ها، آن ها هنوز هم در جامعه مورد احترام و تنها طبقه مجاز به حمل شمشیر بودند که نشانه رتبه آن ها بود.
این دوره صلح ممکن است نقش سامورایی ها را در ژاپن کاهش داده باشد اما در قیاس با آنچه در راه بود، این دوره نقش کمی داشت. جهان در حال تجربه انقلاب های سیاسی و اجتماعی بود در برابرش تیر و کمان و شمشیر قادر نبودند از جزر و مد تغییراتی که در حال شستن آن بود، جلوگیری کنند.
این تغییر برای ژاپن، زمانی آغاز شد که در سال 1853 (1232) ناخدا «متیو پری» از ایالات متحده به دنبال روابط تجاری وارد خلیج اِدو (خلیج توکیو) شد. ژاپن قبلا شرایط انزوا و عدم حضور در سیاست جهانی را تصویب کرده بود اما برخی نخبگان سیاسی کشور به این درک رسیده بودند که کشورشان از نظر فناوری از دیگر کشورها عقب مانده است- ژاپن صنعتی نبود- و نوگرایی کلیدی برای رقابت با دیگر قدرت های جهانی محسوب می شد.
شوگان کنار می رود
در این زمان هنوز هم در عمل، یک امپراتور بر ژاپن حکم می راند اما قدرت اصلی در دست شوگان (فرمانده ارشد موروثی در نظام فئودال ژاپن) بود. دودایمیوی (اربابان قدرتمند اراضی که در ژاپن فئودالی، رعیت شوگان بودند) با درک این که کشور نیاز به تغییرات شدید دارد، اتحادیه ای علیه حاکم شوگان تشکیل دادند تا قدرت واقعی به امپراتور برسد.
به زودی حاکم شوگان، «توکو گاوا یوشینوبو» از سمت خود استعفا داد در حالی که به هیچ وجه قصد از دست دادن قدرت واقعی را نداشت. بنابراین وقتی امپراتور میجی فرمان سلطنتی برکناری اش را صادر کرد، او ارتش سامورایی خود را با هدف خلع امپراتوری به شهر سلطنتی کیوتو فرستاد. در این جنگ با حرکت شمشیرهای دو جناح مقابل در برابر یکدیگر و صدای رعدآسای آن ها این سرنوشت کشور بود که تهدید می شود.
نبرد «توبافوشیمی» در 27 ژانویه 1868 (هفت بهمن 1246)، با شکست شوگان پایان یافت و زمینه ای بر ای جنگ «بوشین» شد که تا ماه مه 1869 (اردیبهشت 1247) به طول انجامید. این جنگ نیز راه همان نبرد را دنبال کرد و امپراتور، با سلاح ها و تاکتیک های پیشرفته تر، غالب شد. با این پیروزی ها، امپراتور جوان- که گفته می شد تحت تاثیر مشاوران خود بد- روند تغییر شکل ژاپن را آغاز کرد...